Een deur

​













​Salleni, Raigaun, Nepal

Na een afschuwelijk hobbelige -drie uur durende- tractorrit doemt plots de grootste boom op die ik ooit gezien heb. Na kilometers en kilometers van niemandsland komen we plots weer leven tegen. Waar komen we nu weer terecht, zo ontzettend ver van de beschaafde wereld? Een boeddhistisch dorp vol vlaggetjes en drie mini stupa’s tekenen zich af tegen de reusachtige bergen. Blijkbaar is het slechts de tweede maal dat een Westerling voet zet in Salleni. Hier laat Michael ons achter om een groep studenten van de Artevelde Hogeschool elders op te vangen.

Ons gastgezin woont in een leuk geschilderd huis met twee verdiepen. Boven slapen wij, samen met een paar kipjes en een in zijn slaap schreeuwende bompa. Beneden slaapt, woont en kookt de rest van de familie. 

De dorpsbewoners spreken quasi geen Engels dus communiceren is enorm moeilijk. Zelfs met onze paar woordjes Nepali komen we niet ver want hier wordt ‘Tamang’ gesproken. Al verstaan de meeste volwassenen gelukkig wel Nepali. De mensen van het dorp komen op het eerste zicht vrij gereserveerd over. Wanneer je ze echter vriendelijk begroet (‘Lasso’ in Tamang), zijn ze zeer benieuwd naar onze cultuur. We worden voortdurend omringd en bekeken, tijdens het eten, slapen, werken... Privacy is hier onbestaand. Toegegeven, we hadden het even lastig.

Maar het leven hier went snel, wassen in de rivier, werken op de school, de berg opklimmen voor bereik, elke dag Dal Bhat... 
Dankzij de hulp van onze lieve gastmoeder en de Engelse leraar voelden we ons weer snel op ons gemak. 

Zondag zat de schoolvakantie er op. Eindelijk konden we contact leggen en spelen met de kinderen. We begonnen de week met een muurschildering in de nieuwe klas voor de derde graad (vergelijkbaar met het derde leerjaar). We werden gevraagd om rekening te houden met de leerstof en maakten enkele schetsen. Ik nam ‘de familie’ op mij, Lynne schilderde enkele dieren. Voor ‘de regencyclus’ en ‘het voedsel’ werden we geassisteerd door een plaatselijke leraar. Zo’n muurschildering is enorm tijdrovend maar is wel ontzettend plezant! Elk vrij moment gingen we naar de school om verder te werken.

Woensdag kon ik mijn spel voor de eerste maal testen. Om het nog niet te moeilijk te maken startte ik in het hoogste jaar op deze school: de achtste graad. In Nepal start iedereen in ‘grade one’, ongeacht de leeftijd. Daarna wordt er gewoon verder geteld en heb je dus minder een onderscheid tussen lager en middelbaar. 

Plots voor de klas staan, voelde een beetje onwennig aan. Zeker omdat de klas er niet veel van leek te begrijpen. Het niveau Engels was, voor een klas die al acht jaar Engelse lessen kreeg, bijzonder laag. Niet verwonderlijk als je ziet dat, op één leerkracht na, geen enkele leerkracht zich in het Engels kan uitdrukken. Al zou het beter zijn om tijdens het spel geen Nepali te gebruiken, was dat door het niveau Engels niet haalbaar. De leerkracht was er (te) snel bij om alles te vertalen en soms zei hij zelfs dingen voor. De methode ‘leren uit je fouten’ wordt hier niet aanvaard. 

Ik begon met het overlopen van alle kaarten. Ze kenden niet alle Engelse woorden maar konden wel alles herkennen. Er werd een jongens- en een meisjesteam aangesteld en spelen kon beginnen! Aarzelend kwamen de eerste twee meisjes aan de beurt, bij de jongens verliep het uitbeelden al iets vlotter. Alles lukte redelijk goed, behalve zinnen maken. Een simpele zin als ‘I like apples.’ vormen, was blijkbaar al moeilijk. Echt vlot ging het nog niet maar voor een eerste speltest was het zeker niet slecht.

Tijdens het spelen voelden we helaas, meer dan ooit, wat een man gedomineerde cultuur hier heerst. De meisjes werden duidelijk op een andere manier aangesproken en durfden veel minder zeggen, uitbeelden of tekenen. Niet toevallig wonnen de jongens dan ook het spel. Soms hebben we het gevoel dat we de klok een paar honderd jaar hebben teruggedraaid met het verschil dat ze wel smartphones hebben.

In de middagpauze werd mijn spel wel opvallend enthousiast onthaald door alle leraars. Ze begonnen het zelfs spontaan te spelen en vroegen of ze het spel mochten houden. Ik laat een spelletje achter in de school maar vraag me ook af of het ooit nog zal gespeeld worden. Als het spel ook maar één leerkracht (of leerling) kan inspireren tot een speelsere manier van lesgeven, zou ik al ontzettend trots zijn.

Vandaag was het tijd voor nog een allerlaatste knutselactiviteit. We lieten de allerkleinsten elkaars portret tekenen op kleurrijke vlaggetjes. De kinderen twijfelden even maar na een paar minuten deed iedereen goed mee. De portretten van alle leerlingen sieren nu het klaslokaal.

Daarnet werden we uitgezwaaid door de hele school, kregen een tika op ons voorhoofd en een sjaaltje rond onze nek. Morgen vertrekken we alweer naar een nieuw dorp. Benieuwd naar wat ons daar weer te wachten staat!

Afsluiten doe ik met een lijstje van vijf dingen die we toch wel wat missen in ‘the field’:

• Koud water
• Schaduw
• Propere voeten
• Een maaltijd zonder rijst
• Een deur

---